สังคมไทยมีการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมเป็นอย่างมาก อันเป็นผลพวงมาจาก การพัฒนาประเทศและการดิ้นรนต่อสู้ของประชาชนเพื่อการดำรงชีวิต สถาบันครอบครัวไทยก็เป็นส่วนหนึ่งที่ถูกเชื่อมโยงเข้ากับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่เกิดขึ้น การพัฒนาตามแนวคิดให้ความสำคัญกับการสร้างความมั่นคงร่ำรวย หรือความเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ส่วนทำให้เกิดกระบวนการดึงคนออกมาจากครอบครัว แยกพ่อแม่ ลูกหลาน ปู่ ย่าตายาย ออกจากกัน ซึ่งผลของการพัฒนาแม้จะทำให้ครอบครัวไทย มีสภาพทางเศรษฐกิจที่ดีขึ้น มีความสุขสบายด้านวัตถุมากขึ้น แต่ทว่าความสัมพันธ์ภายในครอบครัวที่เคยแนบแน่นและอบอุ่นก็เริ่มเลือนหายไป เปลี่ยนแปลงเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่แนบแน่นดังก่อน ความผูกพันกันในเชิงอารมณ์และความรู้สึกมีค่อนข้างน้อย คนในครอบครัวมีกิจกรรมร่วมกันน้อยลง พ่อแม่มีหน้าที่แสวงหาทรัพย์สินเงินทอง และวัตถุเพื่อมาเลี้ยงดู ปรนเปรอความสุขให้ลูก ส่วนลูกซึ่งต้องทำหน้าที่เรียนหนังสือ ก็ถูกวัฒนธรรมต่างชาติและอบายมุขชักจูง ไปในทางที่เสื่อมเสีย การเติบโตเป็นผู้ใหญ่เป็นไปตามยถากรรม เด็ก ๆ เรียนรู้ชีวิตด้วยตนเองจากสังคมนอกบ้านมากกว่าสังคมในบ้าน สภาพการณ์ เช่นนี้หลายคนมองว่าสถาบันครอบครัวไทยกำลังตกต่ำ อยู่ในสภาพใกล้ล่มสลาย ไม่มีความเป็นครอบครัวเหลืออยู่ ดังนั้นสถาบันครอบครัวเป็นสถาบันหลัก เป็นแกนกลางของสังคมไทย ที่เป็นรากฐานสำคัญยิ่งต่อการดำรงชีวิต ครอบครัว มีหลากหลายรูปแบบ หลายลักษณะนอกจากครอบครัวที่สมบูรณ์ทั่งบิดา มารดา และบุตร สมาชิกในครอบครัวต้องรู้จักรับผิดชอบและปฏิบัติหน้าที่ของตน สามารถผนึกกำลังเป็นพลัง สร้างคนในครอบครัวให้มีความสุขและมีคุณภาพทุกคนต้องตระหนักว่าตนเองมีหน้าที่สร้างครอบครัวให้ มั่นคง ด้วยการกระชับความสัมพันธ์ของสมาชิกในครอบครัว โดยการมอบความรักความเข้าใจ ความเอื้ออาธรให้กันและกัน เนื่องจากครอบครัวที่อบอุ่นจะช่วยเป็นภูมิต้านทานปัญหาต่าง ๆ และยังช่วยเสริมสร้าง สังคมให้น่าอยู่และสันติสุขมากขึ้น
